Aydın Adnan Menderes Üniversitesi
İletişim Fakültesi / Gazetecilik Bölümü
Öğrenci Uygulama Haber Sitesi

İlk çizdiği kuş resmiyle sanat yolculuğuna başlayan Rabia Asrak, kas hastalığının getirdiği zorluklara rağmen resim tutkusunu hiç bırakmadı. Azmi ve inancıyla engelleri aşarak sergiler açmayı başaran Rabia, eserleriyle hayatın umut dolu yönlerini yansıtırken, herkese ilham kaynağı olmaya devam ediyor.

Hayat karşımıza türlü zorluklar çıkarabilir ancak bu zorlukları aşmak, kişinin kendi inancı ve azmiyle mümkündür. Bize bu gerçeği tüm samimiyetiyle anlatan bir başarı hikâyesine tanıklık edeceğiz. Rabia Asrak, çocukluk hayali olan resim sanatını büyük bir tutkuyla sürdüren, engellerini sanatla aşarak kendi sergilerini açmayı başaran ve yaşamındaki her zorluğu bir motivasyon kaynağına dönüştüren bir sanatçı. Resimle başlayan serüveninin nasıl bir başarı öyküsüne dönüştüğünü ve hayatın her alanına yaydığı pozitif enerjisini kendi sözleriyle anlatıyor.

Rabia Hanım, bize biraz kendinizden bahseder misiniz? Hayatınıza sanat nasıl dokundu?

26 yaşındayım ve kas hastalığı olarak bilinen bir rahatsızlığım var. Bu hastalık sınıflara ayrılıyor, kimilerinde daha yumuşak seyreden bir tür. Bende ise kitle olarak bilinen türde ilerliyor. Sanatla tanışmam 2010 yılında oldu. Her şey bir kuş çizimiyle başladı. O dönem okul etkinliklerimiz sırasında müdürümüz bana, “Nelerden hoşlanıyorsun? Ne yapmayı seviyorsun?” diye sormuştu. O anda içten bir şekilde resim yapmayı sevdiğimi söyledim. Bunun üzerine resim bölümünde okuyan gönüllü bir üniversite öğrencisi benimle çalışmaya başladı. Bu çocukluktan beri içimde olan resim merakım için önemli bir dönüm noktası oldu. Aslında resim sevgim çok küçük yaşlarda başladı. Bob Ross gibi televizyona çıkan ressamları büyük bir ilgiyle izlerdim. Ellerindeki fırçayla birkaç dakika içinde şaheserler yaratmalarına hayran kalırdım. Bu bana hep büyüleyici gelirdi. Gönüllü ablamızla çalışmaya başladığımızda, ilk işimiz bir güvercin çizmek oldu. O gün bilgisayardan çıktısını alıp üzerinde çalışmaya başladık. İlk çizimim oldukça heyecan vericiydi. O an resim yapmanın beni ne kadar mutlu ettiğini fark ettim. Bir süre bu şekilde çalıştık ama gönüllü olduğu için bir noktada yollarımız ayrılmak zorunda kaldı. O günlerde çok yalnız kaldığımı hissettim ama sonra kendi kendime bir karar aldım. Bir şeyler yapmaya devam etmeliydim. Malzemelerimi aldım, kalemler ve bir resim defteriyle çalışmalarımı sürdürdüm. İlk başlarda sürekli kuş resimleri yapıyordum. Daha sonra film karakterlerini çizmeye başladım. Her gün yeni bir şey deniyor, kendi sınırlarımı zorluyordum. Bu süreçte kendimi hem geliştirdim hem de resmin benim için bir tutku olduğunu daha iyi anladım.

Sergi açma süreciniz nasıl gelişti?

İlk sergimi Aydın’da açtım. Yazıcıoğlu diye bilinen büyük bir alanda gerçekleşmişti. O sergi benim için çok özel bir deneyimdi çünkü resimlerimle insanların karşısına çıkmanın nasıl bir duygu olduğunu ilk kez yaşadım. Sergi sırasında, Necdet Bey adında bir emekliyle tanıştım. Kendisiyle tanışmam, sanatla ilgili vizyonumu genişletmemde büyük bir etki yarattı. Daha sonrasında şehir dışında da sergiler düzenlemeye başladım. İzmir, İstanbul ve Akhisar gibi yerlerde sergiler açtım. Bu süreçte her sergi beni daha da motive etti. Sergilerim sayesinde hem kendi potansiyelimi keşfettim hem de birçok insanın ilgisini çekmeyi başardım.

Bu süreçte sizi en çok gururlandıran an neydi?

İnsanların sergilerime gelip resimlerimi uzun uzun incelemeleri beni her zaman derinden etkiliyor. Bir gün bir ziyaretçimin resimlerimden birinin önünde dakikalarca durduğunu fark ettim. O an içimden “İşte bu yüzden bu işi yapıyorum.” dedim. Bazen oturup geçmişe bakıyorum, “Ben nasıl başardım bu noktaya gelmeyi?” diye düşünüyorum. Çünkü kolay bir süreç değildi. İnsan isteyince ve emek verince her şeyin mümkün olduğunu gördüm. İşte bu farkındalık, bu başarma duygusu benim için tarif edilemez bir gurur kaynağı.

Toplumdan nasıl tepkiler alıyorsunuz?

İnsanlardan genel olarak çok olumlu geri dönüşler alıyorum. Sergilerime gelenler genellikle beğenilerini dile getiriyor. Tabii olumsuz yorumlar da oluyor ama bunlar beni çok etkilemiyor. Çünkü benim için önemli olan yaptığım işi önce benim beğenmem. İnsanların eleştirileri elbette önemli ama benim temel motivasyonum kendi içimdeki tatmin. Hayatta herkes kendi hikâyesinin kahramanı, kendi başrolüdür. Ben de bu bilinçle hareket ediyorum.

Gelecek hedefleriniz neler?

Üniversiteye gitmek istiyorum. Özellikle resim veya psikoloji alanında eğitim almayı hedefliyorum. Psikoloji benim için hem bir meslek hem de insanlara destek olma aracı gibi geliyor. Resimle birlikte insan psikolojisine dair bir şeyler öğrenmek beni çok heyecanlandırıyor. Ayrıca gelecekte daha büyük sergiler düzenlemek ve daha fazla insana ulaşmak istiyorum.

Son olarak engellilere veya topluma bir mesajınız var mı?

Hayat, bir kere geldiğimiz bir yolculuk. Bu nedenle kendimizi kapatmamalı, keşfetmeye ve denemeye devam etmeliyiz. İnsan üzerine düştüğü bir şeyin mutlaka devamını getirir. Evet zorluklar var ama yılmadan devam ettiğinizde her şeyin mümkün olduğunu görebilirsiniz. Ben bunu resimle keşfettim ve bu yolculuğu herkese tavsiye ederim.

Bu söyleşi, Rabia Asrak’ın sanata olan tutkusu sayesinde nasıl engelleri aştığını ve hayallerine nasıl ulaştığını gözler önüne seriyor. Onun hikâyesi, umut ve azmin gücünü bir kez daha hatırlatıyor.

Haber: Emircan Aksu

Fotoğraf: Ahmet Turğut